1 minuten leestijd
(268 woorden)
Stilzitten is geen optie meer
'HUNTINGTON-BEWEGINGSONRUST
Klein verdriet. Mijn moeder leek zich nooit helemaal bewust van haar overbewegelijkheid. Wanneer ze bij ons op visite was geweest, zagen we precies waar ze had gezeten door de schuurplekken op de vloer. Haar vergeefse strijd, om alles te verbloemen en zo normaal mogelijk uit te zien voor haar omgeving, ga ik nooit vergeten.
Inmiddels begin ik mijn moeder te worden mbt de bewegingen.Dat ben ik mij bewust. Mijn Huntington-ongemakken probeer ik maar te omarmen. En mijn naasten leggen soms sussend hun hand op mijn onrustige ledematen.
We gaan regelmatig naar De Fabriek, een prachtig filmhuis in het centrum van Zaandam. Een aantal keer ben ik al getrakteerd op vragende blikken tijdens een film. Maar mijn lange benen, romp en grote voeten willen niet meer zo graag stilzitten. Sorry mensen.
Acht jaar geleden, toen het mentaal niet zo goed ging met mij, is er een schattig zwart katertje in ons gezin gekomen. Het bleek ontzettend troostvol voor sombere mensen te zijn. Een superlief en eigenzinnig beest, wat dolgraag op schoot ligt wanneer je tv kijkt of de krant leest. Het is een acht kilo, zwartharig, ronkend, brok onvoorwaardelijke liefde. Waar ik ook ga, hij is het liefste in mijn nabijheid. De laatste tijd lijkt hij een beetje in de war. Telkens wanneer ik mijn kat weer eens wakker heb gewiebeld, kijkt hij mij vragend aan. Of ik niet even rustig kan blijven zitten. Wanneer hij op een andere plek verder gaat slapen denk ik steeds: dit is pas echt klein verdriet.
Blijf op de hoogte
Wanneer u zich abonneert op ons nieuws, sturen we u een e-mail wanneer er nieuwe updates op de site zijn, zodat u deze niet mist.
Reacties